دیروز حوالی ظهر در شبکه‌ی جام جم یک در برنامه‌ی به گمانم خانه‌ی مهر یا یک همچین اسمی ـ  همین جور الله بخکی زده بودم به این کانال ـ بعد از کلاس شرینی‌پزی رفتند سراغ استاد فرهیخته‌ای که می‌خواست در مورد گیاهان و فیلان صحبت کند. مرد مسن مو سفیدی بود که اول بسم الله شروع کرد که «به تمام بینندگان فارسی‌زبان سلام عرض می‌کنم!» و کلی عرض ارادت کرد به زبان فارسی. شاید بگویید چون شبکه برون مرزی است اینطوری گفتند ولی باز هم توجیه ندارد. مگر تمام ایرانیان خارج از کشور فارسی‌زبان هستند؟

من؟ عصبانی شدم دلخور شدم و به امیر گفتم ـ امیر مجبور بود خانه باشد چون باید فرش را می‌دادیم قالی‌شویی ـ وقتی دانشجو بودیم یک آقای رزیدنتی داشتیم به نام دکتر سلطان‌زاده که خدا هر جا هستند سلامت بداردش سر یک کلاسی صحبت کشید به اینکه «فارسی شکر است، ترکی هنر است.» طبق معمول فارسی‌زبان‌ها کلی اعتراض کردند. دکتر گفتند خوب اگر راست می‌گویید کلمه‌ی آسپیریشن را به فارسی و فقط با یک کلمه‌ی فعلی بیان کنید. البته که ممکن نبود، معادل فارسی‌اش پریدن هر چیزی [مثل آب دهان] به مجاری تنفسی است. در ترکی معادل فعلی دارد: «چچماخ/chechamaakh» که پسوند «آخ» نشانه‌ی مصدری فعل در ترکی است.

نمی‌خواهم بگویم ترکی بهترین زبان است ولی نمی‌توانید منکر نقص در زبان فارسی باشید. شاید عده‌ای بگویند ترکی خشن است و لطافت ندارد. ولی اصلاً اینطور نیست. بگذریم.

یکی ار مشکلات عمده‌ی من در زندگی با امیر سر زبان است ـ امیر اصلاً ترکی بلد نیست ـ مثلاً موقع احساس درد در نقطه‌ای از پاهام بعد از بستن کافو نمی‌توانم نقطه را به امیر برسانم. در ترکی مانند زبان انگلیسی برای هر قطعه‌ی اندام‌ها اسمی است. ولی در فارسی اینطور نیست. وقتی می‌خواهم بگویم که مثلاً بند کافو دارد قسمت رویی پا ـ زیر مچ تا انگشتان منظورم است ـ تحریک می‌کند امیر گیج می‌شود چون در فارسی بین «ایاخ/ayaakh»  و «قیچ/qich» معادل انگلیسی ـ به ترتیب ـ «foot» و «leg» تمایزی قایل نشده‌اند و به کل آن می‌گویند پا [البته در ارومیه هم حتی به ایاخ می‌گویند قیچ!!] و باید کلی کلمه استفاده کنی تا منظورت را برسانی و این مرا واقعاً کلافه می کند. سختم است. آن وقت هم درد و تحریک و مورمور شدید کلافه‌ام می‌کند و هم گیج شدن امیر که طفلک نمی‌داند کدام بند را باید شل کند.

آن‌وقت مرد گنده‌ی اهل فن می‌آید در شبکه‌ی جام‌جم فرمایش می‌کند زبان فارسی فیلان! انگار نه انگار زبان‌های دیگری مانند کردی و ترکی و لری و ... هم وجود خارجی دارند! احمق!

دیروز حوالی ظهر در شبکه‌ی جام جم یک در برنامه‌ی به گمانم خانه‌ی مهر یا یک همچین اسمی ـ  همین جور الله بخکی زده بودم به این کانال ـ بعد از کلاس شرینی‌پزی رفتند سراغ استاد فرهیخته‌ای که می‌خواست در مورد گیاهان و فیلان صحبت کند. مرد مسن مو سفیدی بود که اول بسم الله شروع کرد که «به تمام بینندگان فارسی‌زبان سلام عرض می‌کنم!» و کلی عرض ارادت کرد به زبان فارسی. شاید بگویید چون شبکه برون مرزی است اینطوری گفتند ولی باز هم توجیه ندارد. مگر تمام ایرانیان خارج از کشور فارسی‌زبان هستند؟

من؟ عصبانی شدم دلخور شدم و به امیر گفتم ـ امیر مجبور بود خانه باشد چون باید فرش را می‌دادیم قالی‌شویی ـ وقتی دانشجو بودیم یک آقای رزیدنتی داشتیم به نام دکتر سلطان‌زاده که خدا هر جا هستند سلامت بداردش سر یک کلاسی صحبت کشید به اینکه «فارسی شکر است، ترکی هنر است.» طبق معمول فارسی‌زبان‌ها کلی اعتراض کردند. دکتر گفتند خوب اگر راست می‌گویید کلمه‌ی آسپیریشن را به فارسی و فقط با یک کلمه‌ی فعلی بیان کنید. البته که ممکن نبود، معادل فارسی‌اش پریدن هر چیزی [مثل آب دهان] به مجاری تنفسی است. در ترکی معادل فعلی دارد: «چچماخ/chechamaakh» که پسوند «آخ» نشانه‌ی مصدری فعل در ترکی است.

نمی‌خواهم بگویم ترکی بهترین زبان است ولی نمی‌توانید منکر نقص در زبان فارسی باشید. شاید عده‌ای بگویند ترکی خشن است و لطافت ندارد. ولی اصلاً اینطور نیست. بگذریم.

یکی ار مشکلات عمده‌ی من در زندگی با امیر سر زبان است ـ امیر اصلاً ترکی بلد نیست ـ مثلاً موقع احساس درد در نقطه‌ای از پاهام بعد از بستن کافو نمی‌توانم نقطه را به امیر برسانم. در ترکی مانند زبان انگلیسی برای هر قطعه‌ی اندام‌ها اسمی است. ولی در فارسی اینطور نیست. وقتی می‌خواهم بگویم که مثلاً بند کافو دارد قسمت رویی پا ـ زیر مچ تا انگشتان منظورم است ـ تحریک می‌کند امیر گیج می‌شود چون در فارسی بین «ایاخ/ayaakh»  و «قیچ/qich» معادل انگلیسی ـ به ترتیب ـ «foot» و «leg» تمایزی قایل نشده‌اند و به کل آن می‌گویند پا [البته در ارومیه هم حتی به ایاخ می‌گویند قیچ!!] و باید کلی کلمه استفاده کنی تا منظورت را برسانی و این مرا واقعاً کلافه می کند. سختم است. آن وقت هم درد و تحریک و مورمور شدید کلافه‌ام می‌کند و هم گیج شدن امیر که طفلک نمی‌داند کدام بند را باید شل کند.

آن‌وقت مرد گنده‌ی اهل فن می‌آید در شبکه‌ی جام‌جم فرمایش می‌کند زبان فارسی فیلان! انگار نه انگار زبان‌های دیگری مانند کردی و ترکی و لری و ... هم وجود خارجی دارند! احمق!

وقتی دکتر قاضی زاده یه اثر جدید به بازار کتاب رسانه می فرسته، انگار خون جدیدی توی رگ هام جریان پیدا می کنه. 

روحانی مچکریم!

پی نوشت: به بهانه انتشار کتاب گزارشگران بزرگ با ترجمه دکتر علی اکبر قاضی زاده عزیز

با ادای احترامات فائقه به آیدای عزیز (+) چون وبلاگشان فیلتر است و این مطلب فوق‌العاده زیباست در وبلاگ ثبت می‌کنم.

«زندگی مث بدن‌سازی می‌مونه. فکر می‌کنی به ته‌ش که برسی، چه مانکنی بشی. اما ته‌ای وجود نداره. اول باید چربی‌ها رو تبدیل به ماهیچه کنی. بعد رو ماهیچه‌ها کار کنی تا جا بیفتن. بعد شروع کنی بتراشی‌شون و اضافی‌هاشونو سمباده بزنی. بعد؟ تموم نمی‌شه که. بعد باید زحمت بکشی نگرشون داری که از دست نرن. دوباره تبدیل به چربی نشن. گوشه‌کنار اضافه در نیارن.

زندگی مث بدن‌سازی می‌مونه. اولش با ذوق و شوق می‌ری باشگاه، فک می‌کنی به۲. شب که بدن درد میاد سراغت اما، بیچاره می‌شی. همه به‌ت می‌گن تحمل کن، همین یه هفته‌ست. عادت می‌کنی. می‌گی خب. یه هفته تحمل می‌کنی. متوکاربامول. کلسیم-زینک. هفته‌ی دوم فکر می‌کنی راست می‌گفتنا. عادت کردم. به۲. بی‌خبر از این‌که از هفته‌ی سوم هر هفته تمرینات عوض می‌شن. هی سنگین‌تر می‌شن. بنابراین هر هفته بدن درد داری. تا برسی به آخر هفته و عادت کنی، دوباره تمرینای جدید. دوباره عضله‌های جدید و دردای جدید. یه دردایی تو یه عضله‌هایی یه گوشه‌کنارایی از تن‌ت که حتا نمی‌دونستی وجود خارجی دارن تا دو روز پیش. بنابراین به درده عادت نمی‌کنی. به درد کشیدنه عادت می‌کنی. دیگه روت نمی‌شه غر بزنی. بی‌خیال بابا. درد داره دیگه. بپذیر فرزندم.

زندگی مث بدن‌سازی می‌مونه. به عنوان یه آدم رژیم‌ستیز، هزار بار به مربی‌ت می‌گی من آدم رژیم نیستم‌ها. می‌گه باشه فرزندم. تو که نمی‌خوای لاغر شی. می‌خوای متناسب شی. رژیم نداری. نترس. بعد روز اول، تا بدن‌ت هنوز داغه و دردا شروع نشده‌ن، یه برگه به‌ت می‌ده. این چیه؟ رژیم. دِ؟ رژیم پرخوریه بابا. نترس. دو هفته‌ی اول های‌پروتئین. دو هفته‌ی دوم های‌ویتامین. دو هفته‌ی سوم های‌فیلان. دو هفته‌ی چهارم های‌بیسار. بابا رژیم رژیمه دیگه. چه زورکی مجبور باشی بخوری، چه مجبور باشی نخوری جفتش اجباره. عزیزم می‌خوای متناسب بشی یا نه؟ بله می‌خوام. پس در نظر بگیر همینیه که هست. باشه.

زندگی مث بدن‌سازی می‌مونه. مربی‌ت بهت می‌گه با فلان وزنه کار کن، سه تا ست هشت‌تایی، بین هر کدوم ۴۵ ثانیه استراحت. اولی‌و که می‌زنی فک می‌کنی غولی و این که کاری نداشت و بقیه رو بی‌وقفه ادامه می‌دی و هفت‌هشت‌تا هم بیشتر می‌زنی و خیلی هم مسروری. مربی‌ت اما اینو تو مغزت جا می‌ندازه که فقط هشت‌تا، با مکث، با استراحت طولانی بین هر ست. وگرنه به جای این‌که ماهیچه دربیاری ماهیچه‌های نصفه‌نیمه‌ت رو هم می‌سوزونی. یادت می‌ده که اگه وقفه‌ها رو دست کم بگیری و به عضلاتت زمان ندی، کلن حرکتت یه حرکت سوخته‌ست. یاد می‌گیری قائل به پروسه باشی. آهسته و پیوسته. کمیت زیاد تو بازه‌ی کم لزومن نتیجه‌ی مثبتی نیست، چه بسا نتیجه‌ی عکس می‌ده هم.

زندگی مث بدن‌سازی می‌مونه. فکر می‌کنی حالا همه‌ش دو سه ماهه. تموم می‌شه دیگه. بعد اما می‌بینی سه ماه گذشته و دیگه نمی‌تونی بذاری‌ش کنار. مزه‌ش رفته زیر دندون‌ت. آلوده‌ش شدی. پای همه‌چی‌شم حاضری وایستی. صبا زود پاشی، شبا زود بخوابی، الکل و خورش بادمجون نخوری، سفیده‌ی تخم‌مرغ بخوری، سالم زندگی کنی. سالم بمیری. خیلی هلثی و هیوغ‌طور.»(+)

'خطر تجزیه' جامعه مدرسین حوزه علمیه قم

محمد یزدی، رئیس شورای عالی جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، از نهادهای محافظه کار سیاسی و مذهبی در ایران، درباره تجزیه جامعه مدرسین حوزه علمیه قم هشدار داده است.

آقای یزدی در گفت و گو با خبرگزاری مهر گفته است که جامعه مدرسین حوزه علمیه قم در جریان انتخابات ریاست جمهوری اخیر، ضربه خورده و به گفته او "کار تا تجزیه جامعه مدرسین هم پیش رفت."

جامعه مدرسین حوزه علمیه قم یکی از تشکل‌های اصلی روحانیون محافظه‌کار در ایران است. این نهاد به تازگی پنجاهمین سالگرد تاسیس خود را جشن گرفته است.

در جریان انتخابات ریاست جمهوری اخیر، جامعه مدرسین به طور رسمی از نامزدی علی اکبر ولایتی در انتخابات حمایت کرد، اما به گفته آقای یزدی شماری از چهره های نزدیک به محمدتقی مصباح یزدی، از روحانیون محافظه کار قم، در مورد صحت جلسه ای که به این انتخاب منجر شد، ابراز تردید کردند.

آقای مصباح یزدی که او هم از اعضای جامعه مدرسین حوزه علمیه قم است از نامزدی سعید جلیلی در انتخابات حمایت می کرد.

محمد یزدی: مخالفت دو سه نفر شک و شبهه ایجاد کرد

محمد یزدی طی این مصاحبه درباره ماجرای انتخابات علی اکبر ولایتی به عنوان نامزد مورد حمایت جامعه مدرسین توضیح داده و گفته روز یازدهم خرداد پس از یک روز تاخیر، جامعه مدرسین باید تصمیم نهایی می گرفت.

به گفته آقای یزدی "در زمان اتمام جلسه اکثریت آن جلسه ۱۵ نفر بود که بر اساس مصوبه جلسه فوق العاده دهم خرداد این اکثریت باید اعلام می شد. پس اکثر جامعه آقای ولایتی را انتخاب کردند و چند نفر هم که در آن جلسه حضور نداشتند بعداً اضافه شدند و با امضاء نامه ای، رای اکثریت را تایید کردند... بعد از این جریان ما متوجه شدیم بعضی از دوستان و اعضای جامعه محترم مدرسین و از علاقه مندان آیت الله مصباح از جمله آقایان عبداللهی، رجبی، کعبی گفتند که این جلسه فوق العاده قانونی نبوده و این اکثریت نیست و بنده هرچه گفتم آنها قبول نکردند."

آقای یزدی گفته "مخالفت این دو سه نفر از آقایان سبب شد که در رای اکثریت شک و شبهه ایجاد شود."

محمود عبداللهی عضو هیات رئیسه جامعه مدرسین، محمود رجبی و عباس کعبی هم دو نفر از اعضای این تشکل سیاسی هستند که از چهره های نزدیک به محمد تقی مصباح یزدی محسوب می شوند.

به گفته رئیس جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، "این دو سه نفر... به هر حال یک ضربه ای به جامعه مدرسین وارد کردند که امیدوارم این ضربه با گذشت زمان از بین برود. البته بنده در حال حاضر از کسی گله ای ندارم، ولی واقعا علت این ضربه را ناشی از کم تجربگی و جوانی آنها می دانم."

آقای یزدی در گفته های اخیرش، درباره نقش آقای مصباح یزدی در به وجود آمدن "خطر تجزیه" جامعه مدرسین و اختلافات اخیر هشدار داده است.

 بسیاری معتقد بودند سریال‌های پلیسی ایرانی را نمی‌شود با نمونه‌های خارجی مقایسه کرد و تلاش‌های سازمان صدا‌و‌سیما برای ساخت چنین سریال‌هایی تقریبا بی‌نتیجه بوده است.

وقتی سریال «هوش سیاه» روی آنتن رفت بسیاری متقاعد شدند که اگر حرفی تازه و تکنیک خاص در ساخت سریال‌های پلیسی اعمال شود می‌توان انتظار نتیجه مطلوب داشت. ساخت سری دوم «هوش سیاه» مهر تایید بر این فرضیه بود، هرچند برخی نیز معتقدند این سریال دچار کاستی‌هایی نیز هست.

حسین یاری، کیکاووس یاکیده، کیهان ملکی، حمید ابراهیمی، جمشید گرگین، امیر دلاوری، حسین سحرخیز، پیام دهکردی، سودابه بیضایی، سپهر گودرزی، امیر مومنی‌پور، امیر مهدی‌کیا، بهروز قادری، پرویز سیرتی، میثاق جمشیدی، سعید دولتی و کاظم هژیرآزاد از بازیگران اصلی این سریال هستند.

در سری دوم سریال «هوش سیاه» که محصول سیمافیلم است آمده است: «کامران بوریایی ملقب به هوش سیاه پس از دستگیری و زندانی شدن در پایان سری اول، تصمیم به فرار از زندان می‌گیرد. او که یک نابغه رایانه و متخصص در انجام جرائم اینترنتی است، از این توانایی خود در امور غیرقانونی و خلاف بهره می‌گیرد. با گریز «هوش سیاه» از زندان، سرگرد احمدی برای دستگیری مجدد او وارد عمل می شود.»

مسعود آب‌پرور کارگردان، آرش قادری نویسنده، سیدمرتضی فاطمی تهیه‌کننده، مجید واشقانی بازیگر، آرمان موسی‌پور آهنگساز مجموعه «هوش سیاه ۲» و حسین سلطان‌محمدی منتقد، مهمان کافه خبر شدند ودرباره چگونگی ساخت این سریال صحبت شد. مشروح این نشست را در ادامه می‌خوانید:

حسین سلطان‌محمدی، منتقد: سری اول مجموعه «هوش سیاه» فرصت خوبی برای آشنایی مخاطبان با جرایم اینترنتی فراهم کرد. خوشبختانه شخصیت‌های فیلم برای سری دوم مجموعه حفظ شدند. «هوش سیاه» نشان داد اگر امکانات فراهم باشد، این سریال می تواند از بسیاری از مجموعه های تلویزیونی داخلی بهتر باشد.

محمدرضا اشرف نیا روز دوشنبه جمع فرمانداران و بخشداران استان، افزود: رهبری به طور مکرر از خدمات این دولت تجلیل و در بیانات اخیرشان فرمودند بهتر بود نامزدهای ریاست جمهوری به خدمات دولت هم اشاره می کردند که این توصیه نشان دهنده توفیق دولت نهم و دهم است.
وی با بیان اینکه در سایه اقدامات عمرانی دولت، امروز کشور ما به یک کارگاه بزرگ سازندگی تبدیل شده است، اظهار کرد: تمام مسایل زیربنایی و نیازهای توسعه ای استان ها در جریان سفرهای استانی و مصوبات آن پیش بینی شده است.

اشرف نیا با اشاره به طرح های مهر ماندگار استان، گفت: آذربایجان شرقی با 60 طرح به ارزش 60 هزار میلیارد ریال جزو استان های برتر در طرح های مهر ماندگار است که بیشتر پروژه های این استان در بخش زیربنایی است.
وی ادامه داد: در سال گذشته با وجود مشکلات اعتباری، اعتبار اکثر پروژه های مهر ماندگار استان تخصیص یافت، به طوریکه در بخش وزارت نیرو 80 درصد اعتبارات طرح های مهر ماندگار استان تخصیص یافت و در سه ماه اول امسال نیز 22 درصد این اعتبارات ابلاغ شده است.
اشرف نیا گفت: در بخش وزارت راه و شهرسازی 98 درصد اعتبارات سال 91 و 26 درصد اعتبارات در سه ماه اول سال جاری تخصیص یافته است.
وی با بیان اینکه دولت و شخص رییس جمهوری توجه ویژه ای به طرح های مهر ماندگار دارند، خاطرنشان کرد: تمام امکانات لازم برای رفت و آمد راحت مردم و سایر امکانات معیشتی در این دولت فراهم شده و امیدواریم افراد با انصاف این خدمات را نادیده نگیرند.

نوای روح بخش  اذان در اوقات شرعی ؛ بیان وقت و  لحظه ی دیدار و نجوای اهل دل  با معبود است .صبحگاهان شاید به دلیل و بهانه عدم مردم آزاری  و رعایت حقوق مردم ؛در مأذنه های خاموش مساجد کرمانشاه صوت زیبای " الله اکبر" به گوش نمی رسد .

گویا کلیدداران حریم حرم مساجد در خوابند .

یامَن اِسمُهُ دَوا وَ ذِکرُهُ شَفاء

این نیاز بخصوص در هنگام صبح بیشتراز دیگراوقات  محسوس  است به نظر می آید امیدواریم صدای "الله اکبر " اذان از مأذنه های مساجد در فضای شهرها در اوقات شرعی با رعایت حق مردم  شنیده شود.

به همین سادگی و همینقدر سریع 6 سال گذشت. وقتی رسیدیم دم در مدرسه ، اونقدر معلم برای خوش آمدگویی ایستاده بودند که ارشک مرا به کل فراموش کرد و دوید داخل مدرسه.

رفتم که بپرسم مواظب بچه ام هستین که دیگر نتوانستم اشک هایم را نگه دارم ، آنقدر با بغض حرف زدم و آنقدر صورتم را کج و معوج کردم تا بتوانم جلوی گریه ام را بگیرم و چند کلمه حرف بزنم که فکر کنم بعد از رفتنم کلی به من خندیده اند.

احساس کردم پسرم از دستم رفت ، بزرگ شد و من دیگر نمی توانم بفهمم پشت دیوارهای مدرسه چه می کندو

خوب نبود ، اول مهر را چه کنم!

کار میجویم 

تا دچارش نشده باشید، نمی‌دانید که تحمل قالب‌های گچ یا فایبرگلس، وقتی که دست و پایتان شکسته باشد، چقدر زجرآور است، خارش و بوی بد کلافه‌تان می‌کند، پوستتان نمی‌تواند نفس بکشد و وزن قالب اذیتتان می‌کند.

اما شاید فناوری چاپ سه‌بعدی به این دوران خاتمه بدهد، «جیک اویل» نمونه ابتدایی قالب سبکی را به این صورت درست کرده است:

این قالب قابل شستشو است و به پوست اجازه تنفس می‌دهد.

این قالب باید با فناوری چاپ سه‌بعدی، مخصوص هر بیمار تهیه شود، بعد از گرفتن اشعه ایکس از بیمار، عضو او باید اسکن سه‌بعدی شود، تا شکل بهینه قالب مشخص شود، قالب باید پیرامون قسمت شکسته شده، قوی‌تر و چگال‌تر باشد.

سپس چاپگرهای ویژه، با استفاده از پلی‌آمید، این قالب‌ها را چاپ می‌کنند. برخلاف قالب‌های معمول، می‌توان بعدا از ماده استفاده شده در این قالب‌ها، دوباره استفاده کرد.

پیداست که این قالب‌ها، مشکلات خاص خودشان را دارند، مثل چاپ کردن آنها حدود سه ساعت طول می‌کشد، در  صورتی که خیلی راحت می‌شود ظرف چند دقیقه یک عضو شکسته شده را گچ گرفت، البته قالب‌های گچی معمول برای اینکه به استحکام لازم برسند به ۲۴ تا ۷۲ ساعت، زمان نیاز دارند.

البته به گمانم یک مشکل قالب‌های جدید این است که عیادت‌کنندگان بیمار نمی‌توانند رویش یادگاری بنویسند!

منبع

آیا در شهر محل زندگی خود جای دنجی را در طبیعت می‌شناسید که کمتر کسی موفق به دیدنش شده است؟ آیا می‌خواهید چشمه‌ای در ارتفاع، قلعه‌ای باستانی در منطقه‌ای پرت یا برکه‌ای را در دل یک جنگل انبوه به جهانیان نشان بدهید؟

یک راه این است که با یک دوربین دیجیتال راه بیفتید و عکسبرداری کنید و بعد عکس‌ها را در اینترنت آپلود کنید، اما با این کار شمار اندکی را متوجه می‌کنید. چقدر خوب بود که محل مورد نظر شما وارد گوگل استریت می‌شد!

اما گوگل استربت کجا و محل مورد نطر شما کجا؟!

درست است که گوگل خودروها، دوچرخه‌ها، گاری‌ها و برف‌نوردهای نقشه‌کش دارد، اما با هیچ کدام از این وسایل نمی‌توان به قله یک کوه رفت یا به دل صحرا و جنگل زد.

گوگل در یک اقدام جالب و جاه‌طلبانه کوله‌های مخصوصی مجهز به دوربین‌های ویژه یا اصطلاحا Trekkerهایی تولید کرده است و این امکان را فراهم کرده است که افراد داوطلب این کوله‌ها را قرض بگیرند، به منطقه مورد نظر بروند و به عبارتی چشم گوگل شوند.

دوربین ویژه روی این کوله‌ها، تحت اندروید کار می‌کند و ۱۵ لنز دارد که باهم یک منظره ۳۶۰ درجه پانورامیک ایجاد می‌کنند، هر ۲٫۵ ثانیه یک بار، این دوربین عکسی می‌گیرد.

در نخستین مأموریت، گراند کانیون در آریزونا با این دوربین‌های کوله‌ای عکسبرداری شد و وارد گوگل استریت شد.

برای قرض کردن یکی از این کوله‌های می‌توانید به اینجا بروید. طبق معمول هوس قرض کردن این کوله‌ها را در ایران نکنید!

اما جالب است بدانید که یکی از نقاطی که توسط همین کوله‌های نقشه‌برداری شده است، جزیره کوچکی در ژاپن به نام هاشیما است که گونکانجیما یا جزیره نبرد هم نامیده می‌شود.

این جزیره فقط ۶۵ هزار متر مربع مساحت دارد، با این حال زمانی میزبان پنج هزار کارگر معدن زغال‌سنگ بود، در دهه ۶۰ با کاهش تقاضای زغال سنگ، این جزیره متروک شد. آخرین کارگران هم در سال ۱۹۷۴ از جزیره خارج شدند و از آن به بعد مادر طبیعت، شروع به تغییر و فرسودن بناهای جزیره کرد. در سال ۲۰۰۹،  جزیره برای بازدید توریست‌ها باز شد.

و حالا گوگل این جزیره متروک را با کوله‌هایش به همه دنیا نشان می‌دهد.

اینجا را ببینید.

حالا تصور کنید که با این پروژه جدید گوگل چه جاهای جالب و بکری در طبیعت یا چه اماکن قدیمی و متروکی که به رؤیت ما نخواهد رسید.